การแปลงองศาฟาเรนไฮต์เป็นองศาแรงก์
การแปลงองศาฟาเรนไฮต์เป็นองศาแรงก์ไฮต์เป็นกระบวนการที่เรียบง่ายที่เกี่ยวข้องกับการเพิ่ม 459.67 เข้ากับอุณหภูมิฟาเรนไฮต์ มาตราแรงก์ไฮต์เป็นมาตราอุณหภูมิสัมบูรณ์ที่คล้ายกับมาตราเคลวิน แต่มีจุดศูนย์ที่แตกต่างกัน ในขณะที่มาตราฟาเรนไฮต์เริ่มต้นที่องศา 32 สำหรับจุดแข็งของน้ำและองศา 212 สำหรับจุดเดือด มาตราแรงก์ไฮต์เริ่มต้นที่ศูนย์สมบูรณ์ ซึ่งเทียบเท่ากับองศาฟาเรนไฮต์ -459.67 องศา
ในการแปลงอุณหภูมิจากฟาเรนไฮต์เป็นแรงก์กีนเพียงแค่เพิ่มค่า 459.67 เข้ากับค่าฟาเรนไฮต์ ตัวอย่างเช่น หากคุณมีอุณหภูมิฟาเรนไฮต์อยู่ที่ 68 องศา คุณจะเพิ่มค่า 459.67 เพื่อหาอุณหภูมิเทียบเท่าในหน่วยแรงก์กีน ซึ่งเท่ากับ 527.67 องศา การแปลงนี้มีประโยชน์ในการประยุกต์ใช้ในงานวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมที่ต้องการการวัดอุณหภูมิแบบสมบูรณ์ เช่นในการคำนวณเทอมโมดินามิกส์หรือการถ่ายเทความร้อน
สำคัญที่จะระบุว่า มาตราส่วนแรงก์กีนไม่ได้ใช้ในชีวิตประจำวันอย่างแพร่หลายเช่นเดียวกับมาตราส่วนเซลเซียสและฟาเรนไฮต์ที่รู้จักและใช้กันอย่างกว้างขวางมากขึ้น อย่างไรก็ตาม ในบางสาขาและอุตสาหกรรม เช่น อวกาศหรือวิทยาศาสตร์วัสดุ มาตราส่วนแรงก์กีนอาจถูกใช้ในการทำงานกับค่าอุณหภูมิสัมบูรณ์ การเข้าใจวิธีการแปลงค่าระหว่างฟาเรนไฮต์และแรงก์กีนอาจเป็นประโยชน์ในพื้นที่การศึกษาหรือการทำงานที่เฉพาะเจาะจงเหล่านี้
เกี่ยวกับเกณฑ์ฟาเรนไฮต์
มาตราฐานฟาเรนไฮต์เป็นระบบการวัดอุณหภูมิที่ถูกพัฒนาขึ้นโดยนักฟิสิกส์ชาวโปแลนด์-เยอรมันชื่อดาเนียล กาเบรียล ฟาเรนไฮต์ในศตวรรษที่ 18 มันใช้กันอย่างหลักในสหรัฐอเมริกาและประเทศอื่น ๆ อีกไม่กี่ประเทศ และใช้น้อยกว่ามาตราฐานเซลเซียส (หรือเซนติเกรด) ในบริบททางวิทยาศาสตร์และระดับนานาชาติ
มาตราฐานขององศาฟาเรนไฮต์ (Fahrenheit) จะใช้จุดแข็งและจุดเดือดของน้ำเป็นตัวอ้างอิง โดยที่ 32 องศาฟาเรนไฮต์ (°F) แทนจุดแข็งและ 212 องศาฟาเรนไฮต์ (°F) แทนจุดเดือดในสภาวะอากาศปกติ มาตราฐานนี้จะแบ่งช่วงระหว่างจุดเหล่านี้เป็นส่วนที่เท่ากัน 180 ส่วน หรือองศา มาตราฐานองศาฟาเรนไฮต์ (Fahrenheit) มีความเป็นที่รู้จักด้วยการแบ่งช่วงองศาเป็นส่วนเล็กกว่ามาตราฐานองศาเซลเซียส (Celsius) ซึ่งสามารถให้การวัดอุณหภูมิที่แม่นยำมากขึ้นในการใช้งานบางกรณีได้
ในขณะที่สเกลฟาเรนไฮต์ยังใช้กันอย่างแพร่หลายในสหรัฐอเมริกาสำหรับการวัดอุณหภูมิในชีวิตประจำวัน แต่ควรทราบว่าส่วนใหญ่ของโลกใช้สเกลเซลเซียส การเข้าใจทั้งสองสเกลอุณหภูมิเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการสื่อสารระหว่างประเทศและการร่วมมือทางวิทยาศาสตร์
เกี่ยวกับ Rankine
Rankine เป็นหน่วยการวัดอุณหภูมิที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในวิศวกรรมและเทอร์โมไดนามิกส์ มันถูกตั้งชื่อตามวิศวกรและนักฟิสิกส์ชาวสก็อต William John Macquorn Rankine ผู้ทำส่วนใหญ่ในการพัฒนาด้านเทอร์โมไดนามิกส์ในศตวรรษที่ 19 มาตราส่วน Rankine เป็นมาตราส่วนอุณหภูมิสมบูรณ์ที่คล้ายกับมาตราส่วนเคลวิน แต่มีจุดศูนย์ที่แตกต่างกัน
มาตราฐานแรงก์กีนเป็นมาตราฐานที่ใช้สำหรับสเกลฟาเรนไฮต์ โดยจุดศูนย์ที่ถูกกำหนดไว้ที่อุณหภูมิสุดยอด (absolute zero) (-459.67°F) นั่นหมายความว่ามาตราฐานแรงก์กีนมีขนาดของหน่วยองศาเท่ากับมาตราฐานฟาเรนไฮต์ แต่เริ่มต้นที่จุดที่แตกต่างกัน ในการแปลงค่าระหว่างแรงก์กีนและเซลเซียส จะต้องแปลงจากเซลเซียสเป็นเคลวินโดยการบวก 273.15 และจากนั้นแปลงจากเคลวินเป็นแรงก์กีนโดยการคูณด้วย 1.8 สูตรสำหรับการแปลงค่านี้คือ: แรงก์กีน = (เซลเซียส + 273.15) × 1.8
ในขณะที่เกณฑ์แรงก์กีนไม่ได้ใช้ในชีวิตประจำวันอย่างแพร่หลาย แต่มีการใช้งานอย่างแพร่หลายในวิศวกรรมและเทอร์โมไดนามิกส์ โดยเฉพาะในสหรัฐอเมริกา มันถูกใช้บ่อยครั้งในการคำนวณที่เกี่ยวกับความแตกต่างของอุณหภูมิ เช่นในการศึกษาเรื่องการถ่ายเทความร้อนและระบบพลังงาน การเข้าใจเกณฑ์แรงก์กีนและการแปลงเป็นเซลเซียสเป็นสิ่งสำคัญสำหรับวิศวกรและนักวิทยาศาสตร์ที่ทำงานในสาขาเหล่านี้ เนื่องจากมันช่วยให้สามารถวัดและคำนวณอุณหภูมิได้อย่างแม่นยำและสอดคล้องกัน
