เกี่ยวกับนิวตัน (เกณฑ์อุณหภูมิ)
เกณฑ์อุณหภูมินิวตันหรือที่เรียกว่าเกณฑ์นิวตันเป็นเกณฑ์อุณหภูมิที่ถูกเสนอโดยนายอิสแอค นิวตันในศตวรรษที่ 18 ต่างจากเกณฑ์เซลเซียสหรือฟาเรนไฮต์ที่เป็นเกณฑ์ที่พฤติกรรมของสารที่เฉพาะเจาะจง เกณฑ์นิวตันเป็นเกณฑ์ที่พฤติกรรมของคุณสมบัติทางกายภาพเมื่อเปลี่ยนแปลงตามอุณหภูมิ
ในเกณฑ์นิวตัน จุดศูนย์ถูกกำหนดให้เป็นอุณหภูมิที่น้ำแข็งแช่แข็ง คล้ายกับเกณฑ์เซลเซียส อย่างไรก็ตาม เกณฑ์นี้ถูกแบ่งออกเป็น 33 ช่วงเท่ากัน หรือองศา ระหว่างจุดแข็งและจุดเดือนของน้ำ นั่นหมายความว่าแต่ละองศาบนเกณฑ์นิวตันจะใหญ่กว่าองศาบนเกณฑ์เซลเซียสหรือฟาเรนไฮต์
ในขณะที่เกณฑ์นิวตันถูกเสนอขึ้นโดยนักวิทยาศาสตร์ที่มีอิทธิพลมากที่สุดในประวัติศาสตร์ แต่ไม่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางและไม่ได้ใช้งานอย่างแพร่หลายในปัจจุบัน สเกลเซลเซียสและฟาเรนไฮต์ซึ่งเกี่ยวข้องกับคุณสมบัติของน้ำและใช้งานอย่างแพร่หลายในงานวิทยาศาสตร์และการใช้ในชีวิตประจำวัน ได้เป็นเกณฑ์อุณหภูมิมาตรฐาน อย่างไรก็ตาม เกณฑ์นิวตันยังคงเป็นความลงตัวทางประวัติศาสตร์ที่น่าสนใจและเป็นการยืนยันถึงความสามารถในการคิดสร้างสรรค์ของนายไอแซคนิวตัน
เกี่ยวกับเกณฑ์ฟาเรนไฮต์
มาตราฐานฟาเรนไฮต์เป็นระบบการวัดอุณหภูมิที่ถูกพัฒนาขึ้นโดยนักฟิสิกส์ชาวโปแลนด์-เยอรมันชื่อดาเนียล กาเบรียล ฟาเรนไฮต์ในศตวรรษที่ 18 มันใช้กันอย่างหลักในสหรัฐอเมริกาและประเทศอื่น ๆ อีกไม่กี่ประเทศ และใช้น้อยกว่ามาตราฐานเซลเซียส (หรือเซนติเกรด) ในบริบททางวิทยาศาสตร์และระดับนานาชาติ
มาตราฐานขององศาฟาเรนไฮต์ (Fahrenheit) จะใช้จุดแข็งและจุดเดือดของน้ำเป็นตัวอ้างอิง โดยที่ 32 องศาฟาเรนไฮต์ (°F) แทนจุดแข็งและ 212 องศาฟาเรนไฮต์ (°F) แทนจุดเดือดในสภาวะอากาศปกติ มาตราฐานนี้จะแบ่งช่วงระหว่างจุดเหล่านี้เป็นส่วนที่เท่ากัน 180 ส่วน หรือองศา มาตราฐานองศาฟาเรนไฮต์ (Fahrenheit) มีความเป็นที่รู้จักด้วยการแบ่งช่วงองศาเป็นส่วนเล็กกว่ามาตราฐานองศาเซลเซียส (Celsius) ซึ่งสามารถให้การวัดอุณหภูมิที่แม่นยำมากขึ้นในการใช้งานบางกรณีได้
ในขณะที่สเกลฟาเรนไฮต์ยังใช้กันอย่างแพร่หลายในสหรัฐอเมริกาสำหรับการวัดอุณหภูมิในชีวิตประจำวัน แต่ควรทราบว่าส่วนใหญ่ของโลกใช้สเกลเซลเซียส การเข้าใจทั้งสองสเกลอุณหภูมิเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการสื่อสารระหว่างประเทศและการร่วมมือทางวิทยาศาสตร์
