Uwaga: Wyniki ułamkowe są zaokrąglane do najbliższej 1/64. W celu uzyskania bardziej dokładnego wyniku należy wybrać opcję „dziesiętne” z opcji dostępnych nad wynikami.
Uwaga: Można zwiększać lub zmniejszać dokładność wyników, wybierając liczbę wymaganych liczb znaczących w opcjach nad wynikiem.
Uwaga: W celu uzyskania wyniku zapisanego wyłącznie w systemie dziesiętnym należy wybrać opcję „dziesiętne” z opcji dostępnych nad wynikami.
Astronomowie wykorzystywali trygonometrię do obliczania odległości gwiazd długo przed wynalezieniem terminu parsek, ale nowa jednostka ułatwiła konceptualizację odległości, które nie były wcześniej możliwe do opisania.
Parsek jest odległością między słońcem, a obiektem astronomicznym, której kąt paralaksy wynosi jedną minutę kątową (1/3600 stopnia). Kąt paralaksy jest określany poprzez pomiar ruchu paralaksy (lub pozorny ruch danej gwiazdy względem bardziej odległych gwiazd). Gwiazda jet obserwowana z przeciwnych stron Słońca (w odstępie sześciu miesięcy na Ziemi). Kąt paralaksy uzyskuje się dzieląc na pół różnicę pomiarów kątowych.
Po ustaleniu kąta paralaksy możliwe jest ustalenie odległości do gwiazdy, korzystając z zasad trygonometrii, ponieważ znana jest odległość Ziemi od Słońca. Odległość od Słońca do obiektu o kącie paralaksy równym 1 sekundzie kątowej została ustalona jako jednostka i nazwana parsekiem przez Turnera.
Jednostka długości równa 66 stopom używana zwłaszcza w badaniach gruntów publicznych w Stanach Zjednoczonych. Oryginalny przyrząd pomiarowy (łańcuch Guntera) był łańcuchem składającym się ze 100 żelaznych ogniw, z których każde miało długość 7,92 cala. Taśmy w postaci stalowej wstążki zaczęły zastępować łańcuchy około roku 1900, ale taśmy pomiarowe wciąż często nazywane są „łańcuchami” (ang. chains), a mierzenie taśmą „łańcuchowaniem” (ang. chaining). Łańcuch jest przydatną jednostką podczas badań katastralnych, ponieważ 10 łańcuchów kwadratowych równa się 1 akrowi.
